[Allen Tice]

No. I put it here because of the death of the soldier at the end. Although the specific people and bowl are imaginary, the conflict and defeat are not. There are actual bowls as incredible as this imagined one. Perhaps I can locate a photo link to one. It’s a masterpiece of art that constructs a convincing ache at war’s useless destruction. If the lamented individual had been a young non-combatant woman, the narrator’s sorrow would have required a different last line, perhaps her being captured and sold off. I know that it might seem a stretch to put it here, but the narrator still feels the powerful individual loss.

Τεχνουργός κρατήρων

Εις τον κρατήρα αυτόν xx από αγνόν ασήμι —
που για του Ηρακλείδη xx έγινε την οικία,
ένθα καλαισθησία xx πολλή επικρατεί —
ιδού άνθη κομψά, xx και ρύακες, και θύμοι,
κ’ έθεσα εν τω μέσω xx έναν ωραίον νέον,
γυμνόν, ερωτικόν· xx μες στο νερό την κνήμη
την μια του έχει ακόμη.— xx Ικέτευσα, ω μνήμη,
να σ’ εύρω βοηθόν xx αρίστην, για να κάμω
του νέου που αγαπούσα xx το πρόσωπον ως ήταν.
Μεγάλη η δυσκολία xx απέβη επειδή
ως δέκα πέντε χρόνια xx πέρασαν απ’ την μέρα
που έπεσε, στρατιώτης, xx στης Μαγνησίας την ήτταν.